Dzień mija za dniem

Od kiedy jestem w domu, dni mijają mi bardzo szybko... Jeszcze tak niedawno nie mogłam się doczekać wyjazdu na studia, a to już za parę dni... W poniedziałek dzwoniłam do CKiR-onu w sprawie tych Dni Adaptacyjnych, ponieważ nie wiedziałam do końca jak to z Nimi jest. Na maila dostałam zaproszenie i tak było napisane, że odbędą się one 1 października, natomiast na stronie AP, że 29 września. Chciałam się upewnić..
Pani z centrum powiedziała mi, że muszę być zarówno 29  jak i 1:) 29 mamy szkolenie BHP, odbiór legitymacji i indeksu oraz wniesie pewnych opłat, a 1 są tak jakby dni integracyjne dla osób niepełnosprawnych, plan zajęć jest bardzo ciekawy, zapowiada się niezła zabawa :) Wyjazd do Siedlec 28 września...
Rano we wtorek przed samym wyjazdem będą miała jeszcze przymiarkę wózka. Jak wiecie na studiach bardzo mi się przyda. Na razie mam wózek Eweliny, gdyż w PCPR-ze nie mają funduszy aby pokryć dofinansowanie i  muszę czekać. Wózek wybrany przeze mnie zostanie dostarczony do sklepu i kiedy już wpłynie reszta pieniędzy będę go mogła odebrać....

A teraz z innej beczki. Nie chwaliłam się Wam jeszcze. Otóż ponad rok temu poszłam na kurs prawa jazdy. Udało mi się zdać za pierwszym razem. Samochód w Naszej sytuacji jest bardzo potrzebny, wiecie to z własnego doświadczenia. Moi rodzice nie mają samochodu, więc byłam uzależniona od innych.. No ale właśnie się to zmieniło... Odkładałam sobie pieniążki przez rok i udało mi się uzbierać kwotę, która wystarczyła na kupno samochodu z automatyczną skrzynią biegów, bo tak miałam wymóg. We wszystkim pomógł mi Tomek. To on sprowadził go dla mnie, a potem jeździł i załatwiał wszystkie formalności.. Gdyby nie Jego pomoc, sama chyba nie dałabym rady... Dziękuję :)
W poniedziałek przyjechał nim po mnie, musieliśmy jechać do Urzędu Skarbowego. Wyobraźcie sobie, że to ja prowadziłam do samego Płocka a potem jeździłam po osiedlach. Czułam się jak na kursie, miałam takiego stresa, że szok, bałam się. Muszę się przyznać, że rok przerwy robi swoje.... Nie szło mi troszkę na skrzyżowaniach. Mam słabe ręce i zbyt wolno kręciłam kierownicą, ale nie było tak źle :) Kiedy już się wprawię zamierzam zabrać samochodzik do Siedlec, studia były głównym powodem jego kupna. Wiem, że bardzo ułatwi mi funkcjonowanie w środowisku... Nawet nie wiecie jak bardzo się cieszę, w końcu doczekałam się swojego autka... Happy
Mam nadzieję, że teraz wszystko potoczy się zupełnie inaczej, że los się do mnie uśmiechnie.
Chcę żyć normalnie, bez żadnych ograniczeń. Mam prawo tak jak i inni cieszyć się życiem i w pełni z Niego korzystać. Nie poddam się. Osiągnę coś w życiu, chcę tego i jeśli się postaram to tak właśnie będzie. Skończę dietetykę i zacznę pomagać ludziom, a zwłaszcza osobom niepełnosprawnym.
Czuję przypływ energii.... Będę walczyć, choroba ze mną nie wygra......